Patiënten VERTELLEN

Patiënten VERTELLEN

Patiënten VERTELLEN

Scroll naar
beneden

Begin maart 2020 kwamen de eerste coronapatiënten naar Ikazia. Soms van dichtbij, soms vanuit andere provincies. Ieder verhaal is indrukwekkend. Dit zijn de verhalen van Walther van Lieshout en Wim Groeneveld.

Rotterdam blijft voor altijd in mijn herinnering

Walther van Lieshout (79) uit Tilburg belandde in april, na een kort verblijf in een ziekenhuis in zijn woonplaats, in een ziekenhuis in Goes en daarna in het voor hem onbekende Ikazia Ziekenhuis.

Naar het Ikazia Ziekenhuis

Walther van Lieshout voelde zich half maart niet lekker en belde de huisarts. Die dacht aanvankelijk niet aan corona, maar dat bleek toch het geval. Om de druk op de Brabantse ziekenhuizen te verlichten, kwam hij uiteindelijk in het Ikazia Ziekenhuis terecht.

“We zijn nog naar Ikazia teruggegaan...”

Weddenschap

“Ik was al aan de beademing toen ik naar Rotterdam werd vervoerd. Toen ik bij kennis kwam, was het vreemd dat ik zoveel had gemist en zonder dat ik het doorhad in het Ikazia Ziekenhuis was beland. Ik was nog zwak maar met de dag ging het gelukkig beter. Het was belangrijk om oefeningen te blijven doen zodat het zuurstofgehalte in mijn bloed en mijn longinhoud verbeterde.

Op een dag bleef ik onder een bepaalde waarde zitten, waarop ik tegen de longarts zei “wedden om een pilsje dat ik er vanavond boven zit?” En dat lukte: de volgende dag nam hij twee blikjes mee. Ik vroeg hem nog wel even of een pilsje echt geen kwaad kon, maar hij zei dat het mocht. Zo kon ik een foto naar mijn familie appen, met een biertje in mijn hand. Die vonden dat ook ontzettend grappig.”

Bruce Springsteen

“Het was belangrijk om goed te blijven eten en drinken. Dagelijks moest ik boven de twintig punten komen qua voeding, maar dat was soms lastig. Mijn keel deed nog pijn door de beademing en ik had mijn smaak nog niet terug. Eén van de verpleegkundigen beloofde dat, als ik die twintig punten zou halen, hij ‘s avonds een liedje van Bruce Springsteen zou komen zingen. Daar ben ik namelijk een groot liefhebber van. En ja hoor, ’s avonds hoorde ik ineens de klanken van ‘Working on a dream’ mijn kamer binnenkomen. Hij hield woord en kwam, meezingend met Springsteen op YouTube, de kamer in. Hoewel, het was meer neuriën dan zingen, maar ik vond dat fantastisch natuurlijk.”

Koning te rijk

“Rotterdam blijft voor altijd in mijn herinnering. Ik ben de koning te rijk en kan de mensen die zo goed voor mij hebben gezorgd niet vaak genoeg bedanken. Ook mijn vrouw werd niet vergeten. Zij is steeds op de hoogte gehouden, kreeg foto’s toegestuurd en mocht dag en nacht bellen. We zijn nog naar Ikazia teruggegaan met taart van Van Lieshout, een bekende Tilburgse bakker. Als ze in alle ziekenhuizen zo goed voor de patiënten zorgen als in Ikazia, kan niemand nog klagen. Ze zijn allemaal even lief.”

PATIENT VERTELT

PATIENT VERTELT

PATIENT VERTELT

Scroll naar
beneden

Wim Groeneveld: “Mijn gedachten leken levensecht”

Wim Groeneveld (74) uit Werkendam lag tijdens de eerste corona-golf wekenlang in verschillende ziekenhuizen. “Ik werd in slaap gebracht in Nijmegen, lag weken op een IC in Amsterdam en werd wakker in Rotterdam.”

Ontsteking in schouder

Het verhaal van Wim Groeneveld begon niet met corona maar met een ontsteking in zijn schouder. “Toen ik voor mijn schouder in het ziekenhuis was in Nijmegen, hoorde de arts mij kuchen. Hij vertrouwde het niet en ik werd getest op corona. Ik bleek positief. Zo kwam ik dus niet vanwege mijn schouder in het ziekenhuis terecht maar vanwege corona.”

"De dag erop waren we 52 jaar getrouwd en hadden de verpleegkundigen mijn bed versierd met vlaggetjes"

Hallucinaties

“Tijdens mijn verblijf op de Intensive Care in Amsterdam, waar ik naartoe werd gebracht, heb ik hevig gehallucineerd. Al mijn gedachten waren levensecht en dat was beangstigend. Ik had ook waanbeelden waarbij mijn vrouw was overleden en dat ik werd vastgehouden in een kas en bang was dat er brand uitbrak. Allemaal nare situaties die heel realistisch leken. Toen ik eenmaal wakker werd, kon ik niet praten, was ik doof en erg in de war. Ik dacht dat ik dood zou gaan en had dat eigenlijk al geaccepteerd maar volgens de psychiater zou ik opknappen als ik bezoek mocht ontvangen. In Amsterdam was dat niet mogelijk, maar in Ikazia wel. Zo kwam ik in Rotterdam terecht.”

Trouwdag

“Na zeven weken zagen mijn vrouw en ik elkaar eindelijk weer, hier in Ikazia. Ik kon nog steeds niet praten en horen, dus we schreven briefjes. De dag erop waren we 52 jaar getrouwd en hadden de verpleegkundigen mijn bed versierd met vlaggetjes. Dat was echt een verrassing. Helaas ging het daarna minder: ik kreeg een klaplong en had weer last van waanbeelden. Wat ik heel fijn vond, was dat de verpleegkundige dan tegen mij zei: “Ik denk dat u weer in de war bent.” Als waanbeelden zo levensecht lijken, is het heel prettig als iemand duidelijkheid schept. Zelf kon ik dat niet.”

Verwerkt

“Een tijdje geleden ging ik terug naar Ikazia, waar ik een VR-bril op kreeg. Door die bril ben je als het ware weer even terug op de IC. Ik vond het spannend om hem op te zetten, maar het bleek heel interessant. Het geeft een goed beeld van wat er allemaal is gebeurd en hoe het er op een IC aan toegaat. Mijn verblijf op de IC heb ik verwerkt. Ik slaap goed en misschien helpt het voor mijn verwerking ook wel dat corona nog zo vaak in de media is.

Ik richt mij nu op mijn lichamelijke herstel. Ik ben 11 kg afgevallen en was al niet dik, dus ik doe mijn best om spiermassa op te bouwen. Zo wandel en fiets ik elke dag. Het is een lang proces maar als je kijkt hoe ik was en hoe het nu met mij gaat, dan gaat het hartstikke goed. En een geluk bij een ongeluk: die ontsteking in mijn schouders is vanzelf overgegaan. Blijkbaar is die bacterie tegelijk met corona uit mijn lichaam vertrokken.”

Volgend artikel