VRIENDEN VAN IKAZIA

VRIENDEN VAN IKAZIA

VRIENDEN VAN IKAZIA

Scroll naar
beneden

”Ik nam het donateurschap over van mijn oma”

Begin 2020 overleed de oma van Annemarie Groeneweg (23) uit Heinenoord. Bij het afhandelen van haar administratie en het opzeggen van lidmaatschappen, kwam Annemarie de Stichting Vrienden van Ikazia tegen. Ze besloot het lidmaatschap van haar oma over te nemen.

“Dit ziekenhuis speelt een belangrijke rol in mijn leven. Ik ben hier namelijk in 1996 geboren. Mijn moeder had het HELLP-syndroom, een ernstige aandoening tijdens de zwangerschap, die levensbedreigend was voor haar en voor mij. Ze belandde in Ikazia en moest bedrust houden. Ondertussen probeerden de artsen en verpleegkundigen de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Uiteindelijk kwam ik zes weken te vroeg ter wereld. Nu komt dat wel vaker voor, maar in die tijd was dat best veel. Gelukkig was ik gezond maar ik moest wel een tijd lang in een couveuse.”

“Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de jaarlijkse donatie op te zeggen”

Waardevol

“Wat ik heel waardevol vind, is dat de verpleegkundigen destijds een dagboek over mij hebben bijgehouden. Dat is zo liefdevol geschreven. Teksten als “je ligt heerlijk warm in je glazen huisje zodat we je goed kunnen zien” zijn best ontroerend. Je ziet dat ze daar echt de tijd voor hebben genomen. In dat dagboekje zit ook nog een monitorplakkertje en een stoffen brilletje dat ik op had als ik onder een blauwe lamp lag. En ze hebben mijn allereerste babyfoto’s gemaakt, waaronder een polaroid waarop mijn vader mij vasthoudt. Voor hem was het natuurlijk ook een heftige tijd, met zijn vrouw en dochtertje in het ziekenhuis en thuis had hij nog de zorg voor mijn broer, die destijds drie jaar was.”

Vriend van Ikazia

“Mijn oma overleed in februari. Zij was Vriend van Ikazia. Bij haar thuis lag dit magazine vaak op tafel en dat spitte ze dan helemaal door. Mijn opa had een pacemaker en hierdoor kwam ze zelf ook regelmatig in het ziekenhuis, waardoor mijn oma steeds meer artsen bij naam leerde kennen uit Ikazia. Ik hielp haar met de administratie en ook na haar overlijden heb ik dat op mij genomen.

Ik was bezig met het opzeggen van een aantal lidmaatschappen en contributies, toen ik de Stichting Vrienden van Ikazia tegenkwam. Omdat ik niet precies wist wat de stichting deed, keek ik op de website voor meer informatie. Wat ik daar las, sprak mij erg aan. Vooral de extra’s voor kinderen die door de stichting worden gerealiseerd maar ook de make-upworkshops voor mensen die hun haar verliezen. Zij leren dan bijvoorbeeld hoe ze hun wenkbrauwen kunnen bijtekenen.

Het zijn stuk voor stuk projecten waar mensen echt wat aan hebben. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de jaarlijkse donatie op te zeggen. En daarbij vond ik het een mooi idee om het donateurschap van mijn oma over te nemen.”

VRIENDEN VAN IKAZIA

VRIENDEN VAN IKAZIA

VRIENDEN VAN IKAZIA

Scroll naar
beneden

“Bouwt ú mee, voor zo mogelijk drie gulden per jaar?”

Eens in de zoveel tijd ging zijn vader in Rhoon geld ophalen voor het Ikazia en dan mocht Rien Snoep mee. Dat vond hij wel leuk. Iedereen uit de kerk deed mee, dus zo kwam hij als kleine jongen door het hele dorp. Natuurlijk zijn Rien en zijn vrouw Inge inmiddels al jaren Vrienden van ons ziekenhuis: “We dragen het ziekenhuis echt een warm hart toe.”

Het Ikazia ziekenhuis speelt een grote rol in het leven van Rien Snoep: zijn vader was er economisch directeur, twee zussen werkten er als verpleegkundige en ook zijn echtgenote Inge is na haar opleiding tot verpleegkundige jarenlang in het ziekenhuis werkzaam geweest. “Mijn vader was hier in 1960 aangenomen en was bijna dag en nacht met het ziekenhuis bezig,” vertelt Rien, “wij wisten niet beter. De voorbereidingen voor de bouw van het ziekenhuis waren in volle gang, de financiën waren een zorg, 5% van de totale bouwsom moest uit eigen vermogen worden betaald. Alle diaconieën van de Protestants Christelijke kerk in de wijde omgeving riepen op tot steun.”

“In de kerk werden donatiekaartjes uitgereikt”

Sterke band

“In de kerk werden donatiekaartjes uitgereikt, daarop kon men aangeven hoeveel geld men wilde doneren,” vult Riens echtgenote Inge aan. “Dat geld werd later thuis bij de mensen opgehaald, mensen hadden immers niet allemaal een bankrekening. Als bewijs van betaling kreeg men een kwitantiekaartje. Iedereen in de kerk deed mee, zo zijn mijn ouders ook donateur geworden”.

”In een doos met oude papieren van zijn vader vond Rien nieuwsbrieven uit 1959 en 1960, kwitantiekaartjes en brochures getiteld ‘Dit wordt ons ziekenhuis!’ of ‘Bouwt u mee?!’. In één van de nieuwsbrieven wordt de minimum contributie vermeld: zo mogelijk 3 gulden per jaar of anders een kwartje per maand.

Rien: “Men wilde persé in Rotterdam-Zuid een Protestants Christelijk ziekenhuis realiseren, de band met de kerk was sterk en dus betaalde men vanzelfsprekend een bijdrage, ieder naar eigen kunnen. ”Inge: “Iedereen had ook een lepeltje van Ikazia thuis, gekocht als sponsoring. Zo werd Ikazia al snel ‘ons’ ziekenhuis, dat is het al die jaren gebleven.”

Warm hart voor Ikazia

Als Vrienden van Ikazia blijven Inge en Rien nauw betrokken bij ‘hun’ ziekenhuis, net als Riens moeder die nog leeft en ook Vriend van Ikazia is. “Mijn moeder is overleden, maar was dól op het Ikazia Nieuws. Toen ze de teksten niet meer goed kon lezen, las ik ze samen met haar,” vertelt Inge tot slot. “Zo bleef ze op de hoogte van het reilen en zeilen in ‘haar’ ziekenhuis. Zelf heb ik nog veel contact met mijn ex-collega’s, daar geniet ik van. Mensen in onze omgeving kiezen voor hun ziekenhuisbezoek ook allemaal voor Ikazia. Wij dragen het ziekenhuis echt een warm hart toe.”

Vorig artikel

Volgend artikel